Το 1908 η Αικατερίνη Καπνίστ, χήρα του Ρώσου κόμη, αποφασίζει να κτίσει μια έπαυλη ( Μέγαρο Καπνίστ ) στο τέλος της τότε παραλιακής οδού ακριβώς δίπλα από το ποτάμι της Πικροδάφνης (βλ. σήμερα συγκρότημα «ΕΔΕΜ»).

Το 1919 το Μέγαρο Καπνίστ εγκαταλείπεται από την οικογένεια και ο Δημήτρης Ρεμούνδος, τότε σεφ του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετάνια» κατά την δεκαετία του ’20, αποφασίζει να ανοίξει ένα εστιατόριο με το όνομα «EDEN». Θαμώνες του εστιατορίου ήταν η Ελίτ της εποχής όπως και ο τότε πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος. Το «ΕΔΕΜ» γίνεται σημείο ορόσημο για την εποχή και αποφασίζεται να ονομαστεί όλη η περιοχή έτσι.

Ακριβώς μπροστά από την βίλα υπάρχει μια χωμάτινη ράμπα (αυτή που υπάρχει και σήμερα), η οποία οδηγεί στην παραλία. Ο Δ. Ρεμούνδος στις αρχές του 1930 αποφασίζει πως θέλει να μεταφέρει το εστιατόριο στην παραλία. Ακολουθώντας όλες τις νόμιμες διαδικασίες και παίρνοντας τις ανάλογες άδειες, αναθέτει το 1932 στον φημισμένο αρχιτέκτονα της εποχής Στάμο Παπαδάκη, ο οποίος θεωρείτο ένας από τους πρωτοπόρους του Μοντέρνου Κινήματος στην Ελλάδα, να κτίσει αυτό το κτίριο μικρής κλίμακας με μοντέρνα εξωτερική εμφάνιση. Έτσι το 1933 το «ΕΔΕΜ» ανοίγει τις πόρτες του προς το κοινό στο καινούργιο πλέον κτίριο.

Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου το 1940 το νέο κτίριο επιτάσσεται από τους Γερμανούς και χρησιμοποιείται ως χώρος γραφείων. Μετά το πέρας του πολέμου και κατά την φυγή των Γερμανών, το κτίριο επιστρέφει ξανά στα χέρια της οικογένειας, το οποίο χρήζει άμεσης ανακαίνισης. Αφού τελειώσουν οι εργασίες, το εστιατόριο επαναλειτουργεί.

Από τον παππού Δ. Ρεμούνδο, στον εγγονό Δ. Λιακόπουλο, τέσσερις γενιές και άλλες δυο που ακολουθούν, το «ΕΔΕΜ» συνεχίζει να γράφει την ιστορία του όντας μια αμιγώς οικογενειακή επιχείρηση (103 ετών) της οποίας μέλημα είναι η αγάπη και ο σεβασμός ως προς τον πελάτη.